برکھا رت……. بسم اللہ کلیم

مائی دی چُنّی
(کہانْی اِک پِنڈ دی)

دُور کِتے تے کِسے سمے اِک پِنڈ سی ڈاہڈا سوہنْا
ہَںسدا، وَسدا، ہَریا، بَھریا، سَجرا تے مَن موہنْا

ہر بندہ سی دانا اوتھے کی وَڈّا کی نِکّا
خُوش خُلقی، خُوش حالی سی اُس پِنڈ دا جُھمّر ٹِکّا

فَجرِیں چاٹی دی سرگم تے بُوٹے پَیلاں پاندے
شاموشامی اِک دُوجے نال پَنچھی پریتاں لاندے

شام سویرے خُوشیاں پھیرے پائے بَنْ بَنْ ڈاراں
سونے دے گہبرُو سی اوتھے کَچ دِیاں مُٹیاراں

کی دسّاں میں جنّت سی اُس پِنڈ دی ہر ہر تھاں
چکّی دی ھُو ھُو سی جیویں لوری دیوے ماں

ازلاں توں سی پِنڈ دے اُتّےرب دی نظر سوَلّی
کی جانْا کی ھویا کیویں پُٹھی چکّی چَلّی

ڈیرے جرگے قاضی مُنصف تھوڑا تولَنْ لگّے
بیٹھ بَنیرے کاواں دی تھاں اُلّو بولَنْ لگّے

دِلاں دے سُنجّے ویہڑے جے بدنیتی موجاں مانْے
گھٹدے گھٹدے گھٹ جاندے نے گھراں دے وِچوں دانْے

لَمکے رہ گئے کُھواں اُتّے بوکے ٹِنڈاں خالی
نہراں دے وِچ پانْی ریہا نہ کھیتاں وِچ ہریالی

نِکّے وَڈے بُھکھے تَسّے تکدے چار چوفیرے
ایسّے اٹکل پَچّوُ دے وِچ گُزرے سال بتھیرے

ویکھی پِنڈ دی حالت اِک پردیسی خبر سُنْائی
دُور پہاڑاں دے وِچ کِدھرے رِہندی اے اِک مائی

کوئی کھوج لَے آوے جے اُس مائی دا سرناواں
رَب اجے وی سُنْدا جے اُس کملی دِیاں دُعاواں

——————

نِکّے وَڈے رَل کے سارے مائی ڈھونڈنْ چَلّے
کرماں والے بھاگاں والے کدی نہیں ٹُردے کَلّے

لَے کے آس دِلاں دے اندر نِکلے پَکّی کَچّی
“ ڈُھونڈَنْ والا ریہا نہ خالی ڈُھونڈ کیتی جے سَچّی”

لَمےّ پَینڈے اوکھیاں راہںواں ٹُردے ٹُردے تَھکّے
ویکھی اِک پہاڑی تے اوہ رِہ گئے ہکّے بکّے

اُچّی تھاں درختاں وِچ اِک حُجرہ کَلّم کَلّا
ایڈا سوہنْا منظر سی کی آکھاں اللّٰہ اللّٰہ

حُجرے دی نہ چَھت نہ بُوہا کَہنداں دے وِچ پھاٹاں
نہ ڈِیںوا نہ بَتّی سی پر چاننْ مارے لاٹاں

ڈَردے ڈَردے یاراں نے جَد اندر جھاتی پائی
پا مُصَلّہ بیٹھی سی اِک سو وہریاں دی مائی

زُلفاں اوہدیاں وِچّوں نِکلنْ چاندی دے چمکارے
رُوپ اوہدا جیوں چوہدویں وِچ سمندر ڈہلکاں مارے

عشق دی سوہنْی مُورت دا لُوں لُوں سی نُور و نُور
پُوری وادی دے وِچ سی اِک وَکھرا جیہا سرُور

اِک بندے نے پِنڈ دی ساری رام کہانْی دَسّی
سُنْ کے امّاں بُہلِیاں دے وِچ نِمّا نِمّا ہَسّی

بولی ویلا لَنگھ نہ جاوے کرو نہ بُہتیاں گلّاں
میرا وی ایہیو دِل اے بئی نال تُہاڈے چَلّاں

ماں جی ساڈے نال ٹُرو تے ساہنُو خیراں لَکھاں
اہنّے نُوں کی تھوڑ بھلا مِل جاوَنْ جے دو اکھاں

——————

ادب، مُحبّت، عِزّت دے نال مائی نُوں لَے کے آئے
اُس دے بیٹھنْ کارنْ ایہنّاں رَنگلے پہلنگ وِچھائے

وہریاں دی تریہائی دھرتی سُکّی دُھوڑ اُڈاوے
شِکھر دُپہریں دُھپ چمکدی بَدّل نظر نہ آوے

امّاں بولی چار سیانْے ٹُردے ٹُردے جاؤ
ہر گھر وِچوں تھوڑا تھوڑا پانْی منگ لَے آؤ

پِنڈ دے واسی آکھنْ لگے جے کر پانْی ھوندا
ہر کوئی نِکّا وَڈّا ساڈا کیہڑی گلّے روندا

بولے امّاں تیری کوئی گل سمجھ نہ آوے
پر کی کریئے ساڈے کولوں نہ، نہ کیتی جاوے

ہر گھر گُھٹ گُھٹ پانْی دِتّا جبر دِلاں تے کر کے
مُڑے جو واپس چار سیانْے آئے گڈوی بھر کے

امّاں نے اِک چُنّی کہڈی رنگ سی اُسدا خاکی
چُنّی کی سی پُرزے پُرزے اِک پُرانْی ٹاکی

آکھنْ لگی اِس پانْی نال میری چُنّی دھووو
دھو کے فیر سُکاوَنْ کارنْ دُھپّے جا کھلووو

پِنڈ دے واسی کردے جاندے جو جو امّاں آکھے
تھوڑی دیر دے اندر چہڑیا بَدّل چارے پاسّے

ہر شَے پانْی پانْی ھوئی ایسی بَرکھا آئی
ویکھ کے سَت اسماناں دے ول آکھنْ لگّی مائی

تُوں جو دِل ای کر لَے یارا میں آں کملی تیری
پتہ سی مینُوں تُوں نہیں سُکّنْ دینْی چُنّی میری
بِسمِ اللّٰہ کلیم